چشمانت را دیدم، چشمانت را روز سی اُم خرداد دیدم، درست بیست و هشت سال پیش. نمی دانم داستان آنروزها را که روی همین دیوار نوشته بودمشان خوانده بودی و می دانستی که یکسال پیش از آنکه چشمان زیبایت به این جهان باز شود، سی اُم خرداد دیگری هم بوده است ؟ نمی دانم آیا از استادت، پدرت، مادرت، یا یکی از خویشانت که از مردم آن سالها بوده باشد، پرسیده بودی سی اُم خرداد چه روزی است؟
آخ ندا...
آن نگاه واپسینت جان و جهان ملتی را به آتش کشید، دیدم که افتادی، دیدم که جایی از گردنت خون فواره زد، دیدم که مرگ را باور نمی کردی و دیدم که با نگاه نگرانت به زندگی چسبیده بودی، و دیدم و فهمیدم که چرا شاملوی بزرگ نوشته بود دستان مرگ از ابتذال شکننده ترند، و دیدم که خون چگونه واپسین نگاهت را پوشاند ...
تا امروز تنها چشمان ترکمنی جواد بودند که مرا می پائیدند، داستانم را خواندی؟ جواد پنج شش سالی از تو جوانتر بود، روز سی اُم خرداد هزار و سیسد و شصت، تیر یکی از سپاهیان اهریمن سرش را شکافت، سرش در دامن من بود که چشمان بیگناه و پر از امیدش را به آسمان دوخت و زندگی مرا به آتش کشید. از امروز چشمان تو هم هیمه ای بر این آتش سوزان شده اند تا خواب آرام را از چشمان من بربایند.
جواد پانزده ساله بود، نه هنوز مزه بوسه ای را چشیده بود و نه دلش از برق نگاهی لرزیده بود، تنها آرزوی پرواز بود که مرا و او را در آن روز میشوُم بهاری به میدان فردوسی کشیده بود، رفته بودیم که برای خلق قهرمان ایران آزادی بیاوریم،
آه که چه شیرینند آرزوهای نوجوانی!
بیست و هشت سال پیش سی اُم خرداد دیگری هم بود، آنروز ها ما نه موبایل داشتیم، نه هنوز توئیتر و فیس بوک پدید آمده بودند و نه کسی یوتیوب و مسنجر را می شناخت، جواد در تنهائی و گمنامی سر به خاک نیستی گذاشت و نیست شد.
چشمان ترا ولی امروز میلیونها تن در سرتاسر جهان دیدند، نگاه سرشار از امید، ولی نگرانت در پنج قاره جهان جان و روان انسانهای بیشماری را لرزاند، نسل تو خوشبختی اینرا دارد که نگاهش را از مرزها و سرزمینها فراتر بفرستد و سپهر گسترده تری را بکاود، نسل من در تنهائی خود سوخت و چکه چکه چکید و از یادها رفت.
دیدم که افتادی و شنیدم که چگونه آن دو مرد همراهت به زندگی بازمی خوانندت، دیدم که هنوز باور نمی کردی دست سرد مرگ بر شانه ات نشسته باشد و دیدم که آن دو چشمخانه زیبا از امید لبریز بودند، که نسل تو با همه آنچه که بر سرش رفته و می رود، از جای برخاسته تا آتش این برترین گوهر انسانی، امید را، در دلهای نسل شکست خورده و درخودگریخته من برفروزد، دیدم که مرگ را باور نداشتی و دیدم که چگونه ریشخندش می کردی،
که نسل تو نسل زندگی است و نسل من نسل مرگ بود، که تو مُردی تا زندگی را ارج نهی و ما زیستیم تا مرگ را بسراییم.
در آن غروب غم انگیز سی اُم خرداد شصت، نسل من دید که چگونه کاخ آرزوهایش از پایه ویران شد و خانه امیدهایش در آتش سرکوب و ددمنشی سوخت، در این غروب پرتنش سی ام خرداد هشتاد و هشت ولی نسل تو می بیند که چگونه تخم امید و آرزو بر خاک تشنه به خون این مرز و بوم می افتد و دیر نیست که بار دهد، در آن غروب غم انگیز نسل من خانه پدر و آغوش مادر را واگذاشت و برای همیشه آواره این جهان پهناور شد و در این غروب پرتنش نسل تو در پی سی سال آوارگی سرانجام خانه خود را بازیافت.
سی ام خرداد شصت است و من همان نوجوان پر شرو شور شهرستانی ام. می بینمت که چگونه دو پاسدار مرگ و نیستی از کنارت می گذرند، صدای تیر برمی خیزد، گردنت را می گیری، زانوانت سست می شوند، چشمانت سیاهی می روند، فریاد می زنم: «جواد! جوااااااااااااااااااااد!» صدایی از گلویم بیرون نمی آید، کسی مرا نمی بیند، مردم سراسیمه و اشک در چشم از میان کالبد من می گذرند و بسوی تو می دوند، آن دو مرد همراهت صدایت می زنند. یاد مادرت می افتی، گفته بود امروز دلشوره دارد، گفته بود بیرون نروی. خندیده بودی و گفته بودی که چیزی رخ نخواهد داد، مادرت اشک ریخته بود و تو چشمانش اشک آلودش را بوسیده بودی و رفته بودی. تشنگی گلویت را خشک کرده است، تن نازکت به لرزه افتاده است، نه چیزی می شنوی و نه چیزی می بینی، انگار آن دو مرد فرسنگها دورتر ایستاده اند و صدایت می زنند، سردت شده است، می لرزی، بخود دلداری می دهی که این لرزه نشانه بدی نیست و می گذرد.
گودال سیاه و بزرگی در میان سرت دهان باز می کند و ترا بدرون خود می کشد، با همه توان یکبار دیگر پلکهایت را باز می کنی، نور آفتاب چشمانت را می زند، یکبار دیگر زندگی را با همه زیبائی اش برانداز می کنی، گودال ترا در خود فرومی کشد، پلکهایت برای همیشه بروی هم می افتند، خون چهره ات را می پوشاند و واپسین نگاهت را در خود فرومی برد.
می خواهم بسویت بیایم، هر چه می دوم از من دورتر می شوی. فریاد می زنم، کسی صدایم را نمی شنود. درمانده و ویران بر جای خود می ایستم، دستی به شانه ام می خورد، جواد است که با چشمان ترکمنی و همان لبخند همیشگی اش نگاهم می کند، در آغوشش می گیرم و خود را بدستان مهربان اشک می سپارم،
آه که گریه چه داروی خوشگواری است ...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر